Jan Nagel: Waarom speel ik niet op bord 1?

Bladerend in ‘Zwart op Wit’, Paul van der Sterrens verslag van een schakersleven, viel mijn oog deze week op een groepsfoto van HSG uit 1998. Op de foto van Johan Hut zien o.a. Ljubomir Ljubojevic, Ian Rogers, Xie Jun, Sofia Polgar, Jeroen Piket, Paul van der Sterren zelf en nog vele, vele anderen.

Dat laatste frappeerde me nog het meest: wat een brede selectie! Vijftien spelers voor maar twee potjes in de play-offs om het landskampioenschap….

Tijden veranderen.

Zaterdag ging HSG met achttien spelers op bezoek bij Utrecht. Achttien spelers voor twee teams wel te verstaan, voor de duels Utrecht – HSG (Meesterklasse) en Utrecht 2 – HSG 2 (Tweede Klasse).

Het kostte ons grote moeite hiervoor spelers op de been te krijgen. De tijd van een brede selectie voor HSG 1 ligt achter ons, verhinderingen en ziekte maken de situatie nog nijpender.

Het werd een fantasie-opstelling, uit nood geboren, maar wel eentje met een knipoog. Jan Nagel, Yvette Nagel en Yasser Seirawan samen in het eerste, het zou er dit seizoen toch een keer van komen. Jan naast zijn schoonzoon op bord 2. Leuk voor het familiealbum.

Jan Nagel vond het meteen goed toen hij werd benaderd door teamleider Jan Stomphorst. Hij zei slechts: ,,Alleen begrijp ik echt niet waarom ik niet op bord 1 speel!”.

Boven de twee competitiewedstrijden in het Utrechtse Denksportcentrum hing de geest van bijna 250 jaar Nederlandse clubschaakgeschiedenis: de leeftijden van Utrecht en HSG bij elkaar opgeteld (249).

Utrecht bereikte onlangs de mijlpaal van 125 jaar, HSG heeft hiervoor nog een jaar te gaan. Volgens het fraaie jubileumboek is de essentie van het bestaansrecht van de Utrechtse club samen te vatten in de zin ‘Qui perd gagne!’, de titel van het boek. Vertaald uit het Utrechtse dialect betekent dit zoveel als: ‘Wie verliest, wint’, waarschijnlijk gebaseerd op het beroemde Abba-liedje ‘The loser takes it all’.

Aan deze wijsheid van onze oudere broer moeten wij ons dit seizoen als HSG maar optrekken. Wel zijn enige vraagtekens te plaatsen bij de geloofwaardigheid van de titel in relatie tot de spelopvatting van de huidige spelers van Utrecht 1 en Utrecht 2. Die lijken daar toch iets genuanceerder over te denken, gezien de uitslagen van 7,5-2,5 en 7-1 in Utrechts voordeel.

Nee, HSG had geen schijn van kans in het massakampje, wellicht letterlijk het meest historische clubtreffen ooit uit de Nederlandse schaakgeschiedenis. Aan veel borden had Utrecht een flink Elo-overwicht. Het viel op dat vergelijkbare ratingverschillen in Utrecht 2 – HSG 2 sneller de doorslag gaven dan in het treffen in de Meesterklasse. Daar was de match nog in volle gang, toen de stukken uit de andere wedstrijd al weer in de doos konden. De tweede 7-1 nederlaag voor HSG 2 dit seizoen. Invaller Sito Dekker redde voor ons de eer, bravo Sito!

Op enkele borden was HSG op papier iets sterker in het Meesterklasseduel. We hoopten natuurlijk op Yasser en Robin die de afgelopen week goed op dreef waren op toernooien in Barcelona en Hoogeveen. Maar beiden speelden remise. Zelf mocht ik hetzelfde resultaat toevoegen, waarna Herman van Engen schalks opmerkte: ,,Dus onze drie grootmeesters komen vandaag niet verder dan remise, teleurstellend!’’

Het schaken gaat nog wel, maar die humor!

Utrecht – HSG was anders dan de uitslag doet vermoeden wel een echte wedstrijd. Jan Nagel dwong bij vriend en vijand bewondering af door pas in het vijfde speeluur te bezwijken voor de druk van Martijn Dambacher. De Vijftig (en zeventig) Plus senator gaat zo’n uitdaging toch maar mooi aan, ik zie het hem maar weinigen nadoen. Ook aan de andere borden boden de HSG’ers taai verzet. De Utrechtse overwinning was dik in orde, alleen had er uit oogpunt van rechtvaardigheid 6,5 – 3,5 op het scorebord moeten staan, niet 7,5-2,5.

Een waar drama speelde zich namelijk af op bord negen. Kees Nagtegaal leek op weg naar een strakke overwinning op Thomas Willemze. Iedereen had het punt al voor ons geteld, maar Kees raakte het spoor volledig bijster, eerst door de zekere overwinning weg te geven, een zet later ook de remise die nog voor het grijpen lag. Dat alles op klaarlichte dag, geen wolkje aan de hemel, bij wijze van spreken. Met ook nog eens ruim een half uur op de klok.

Uiteindelijk was het alleen Jop Delemarre die namens HSG een punt kon drukken.

De balans na twee competitiewedstrijden: beide teams twee keer gespeeld, twee keer verloren.

Met name voor HSG 2 nadert de weerstandszone. De tolerantiegrens (hoeveel 7-1 nederlagen kun je hebben in een seizoen) wordt veel te vroeg al getest.

Snel vergeten die nederlagen en het advies van speler/coach Jop opvolgen: Gewoon Lekker Blijven Schaken, met bravoure en lef, ook en juist tegen goeie tegenstanders.

En onze zegeningen tellen.

Resultaten tegen veel sterkere tegenstanders:

Eerste ronde: remises Ernst Jos en Johan Lindeman tegen Soest.

Tweede ronde: overwinning Sito Dekker, remise ondergetekende, bijna-overwinning Kees Nagtegaal.

Dit lijstje zal groeien!

De volgende ronde gaat het gebeuren in de Meesterklasse: even Apeldoorn killen.

Buiten de Utrechtse speelzaal beweert een enkele optimist, – kennelijk nog onder de indruk van Qui perd gagne! – dat de uitdagingen waar we dit seizoen voor staan een heilzamer uitwerking op het sociale bindweefsel van de club kunnen hebben dan de vier glorieuze landstitels van de afgelopen jaren.

Anderen verdwijnen hoofdschuddend in de duisternis van parkeerterrein De Hommel.

Alleen geregistreerde gebruikers kunnen een reactie achterlaten.