Lionora

Lionora heette ze,

Een schitterende vrouw

Twee edelmannen streden fel

Om wie haar krijgen zou

Haar vader was rijk, had een hekel aan bloed

En wilde een oorlog vermijden

Zijn dochter verliezen maar als dat echt moet

Dan door op het schaakbord te strijden

Hij stelde voor levend te schaken

Op een plein mooi centraal in de stad

En voor ieder die Marostica en Lio aanbad

Een open arena te maken

Gekleed in wit, gehuld in zwart

Omringd door secondanten

En om het veld, de stad bijeen,

Als ware figuranten

Maar toen de donkere nacht dan viel,

Het spel duurde drie volle dagen,

Was er op het plein geen levende ziel

Om dochterlief warm te behagen

Op haar kamer hoog in de toren

Met zicht op het duistere plein

Kon zij slechts het hijgen horen

Van paarden die uitgeput zijn

Haar vader besloot als een gift aan zijn meid,

Een beloning voor drie nachten wachten,

Tot een vuurwerk dat klinkt als de vurige strijd

En de dagen verbindt aan de nachten

Tot op de dag van vandaag

Wordt er tweejaarlijks gespeeld

Het vuurwerk is veraf te horen

Want op het plein in de stad

Is het al eeuwenlang Pat

De dochter nog steeds in haar toren

Zie ook www.atempomagazine.nl