We zijn er weer bij en dat is prima!

De Europacup voor clubteams is dit jaar op Rhodos te Griekenland. De data 19 tot en met 27 oktober staan al ongeveer sinds begin dit jaar in onze agenda’s opgeschreven. Mijn broer Richard en ik hebben vier jaar geleden al eens namens Borgerhout meegedaan aan dit fantastische evenement en dat smaakte naar meer!

Al kijkend naar de prijzen van vliegtickets liepen we tegen een leuk probleem aan. Die waren het duurst in het weekend (en vanuit Nederland) en zo kwam het dat we reeds op donderdag de zeventiende arriveerden na een lange dag die ons vanaf Bunschoten via Amsterdam Oud Zuid en de molen van Manuel uiteindelijk via Charleroi naar Rhodos bracht. Wie nog wat dromerig het vliegtuig uitstapte, was meteen wakker. Er stond een straffe wind, ik dacht zelfs dat de motoren nog gewoon aanstonden, maar die wind hield nog een ruime dag aan. Ook niet prettig om even aan het zwembad te gaan liggen en een match tennis bleek onmogelijk omdat er zelfs een muur was ingestort! Maar zaterdag, de dag van de opening en de meeste aankomsten, was het gelukkig zoals het hoort te zijn. Een lekker zonnetje, graadje of 25 en weinig wind, het lijkt wel vakantie! Overigens was Anish Giri met Vladimir Chuchelov al een paar dagen eerder gearriveerd, klaarblijkelijk niet voor vakantie, SOCAR means business, Anish zit aan bord vijf! De deelname van ACCRES Apeldoorn kwam nog even in gevaar toen ze te Schiphol hun baggage te laat incheckten en nog wel het vliegtuig in mochten, maar hun baggage niet meer. Uiteindelijk kwamen enkelen nog in het vliegtuig terecht waarin ook onze eigen Dick zat en anderen gingen, zo begreep ik, alsnog via Charleroi.

Genoeg gekletst, we moesten schaken en als je gaat schaken dan moet je ook winnen, zo simpel is dat! Geklets over genieten, gezelligheid, strand, zon, drank is allemaal heel leuk en aardig, maar als je op een podium bent waar de gehele wereld naar kijkt en er ook nog eens kansen liggen om tegen cracks te mogen spelen, dan is dat geklets vooral bijkomstigheid en soms voor overslaan vatbaar. Ons schaakspel verdient het serieus genomen te worden. Het is mooi dat het toernooi toegankelijk is voor iedereen, maar als je om 15u speelt en je presteert het om je te verslapen, dan ben je hier eigenlijk om de verkeerde redenen.

Alweer genoeg gekletst, En Passant begon tegen Istogu Chess Club uit Kosovo, dat onder een soort ECU vlag speelt. Moeilijk te voorspellen wat dat zou betekenen. Een IM, hun hoogst gerate speler, zat op bord vier, een paar unrateds, wat er van te denken? Welnu, als er al wat in databases te vinden was, dan vooral van eerdere edities van dit evenement. Verder vermoedde ik wel dat het om fanatieke clubschakers zou gaan. In de jaren ’90 hadden wij bij En Passant namelijk een uit die regio gevlucht lid dat ook al een puik potje kon schaken, namelijk Ibrahim Haxholli, kijk maar eens hier bij 1995/1996 en Ibrahim heeft zelfs enkele caps in En Passant 1! Het werd dan ook een taaie wedstrijd. Dick de Graaf en Vyacheslav Ikonnikov wonnen dan wel redelijk rechtlijnig tegen hun ratingloze opponenten, maar moesten toch het verre toreneindspel in.

Richard Vedder speelde een leuke aanvalspartij en zorgde voor de 3-0. Manuel Bosboom stond ook gewonnen, maar Friso had nog helemaal niets bereikt en zelf stond ik al snel aangekrant en had ik ook nog eens weinig tijd! En van dat weinig tijd verbruikte ik ook nog eens enkele minuten om te overwegen te stoppen met schaken. Geen zorgen hoor, maar mijn seizoensstarten zijn nu al enkele jaren op rij stroef en als dat per ongeluk langer dan een partij duurt, dan word ik daar verdrietig van, mooie ambiance of geen mooie ambiance. Uiteindelijk had ik nog een minuut of 11 voor de laatste 20 zetten (+ 30 seconden per zet), maar deed ik die laatste twintig zonder al teveel nadenken. Rooklift, van dame naar koningsvleugel (niet al te kansrijke missie, maar mijn stelling deugde niet en ik had een inschatting van mijn tegenstander gemaakt dat hij hier wellicht problemen mee zou krijgen), geweigerd kwaliteitsoffer, heerlijke eeuwige penning, heerlijke onderbreking van de tegenaanval, kortom die slotfase is dan wel weer het naspelen waard! Mijn tegenstander nam een kwartier de tijd om op te geven en in dat kwartier moest Friso in remise berusten. “Geen kans gehad”, zo vertrouwde hij mij na afloop toe.

Toen we aan ons welverdiende biertje stonden te nippen, kwam opeens Manuel op ons af. Zijn gewonnen stelling, zo wisten wij, was in een venijnig toreneindspelletje uitgemond wat ons helemaal niet meer zo duidelijk leek. “Verloren”, zei Manuel met een “ik begrijp er niets van” gebaar. Des avonds had Richard nog een berichtje in zijn inbox uit Kosovo. “Gefeliciteerd met de overwinning Richard”! Juist, Ibrahim Haxholli!

Wie hier in de eerste ronde wint, weet wat hem/haar ongeveer te wachten staat. Niet de minsten dus! Uit de koker kwam Ugra rollen, een leuke uitdaging: Jakovenko, Leko, korobov, Dreev, Khismatullin en Kabanov. Rublevsky hadden ze een potje rust gegeven en dat was enerzijds jammer, want hij had anders tegen mij gespeeld. En dat zou dan mooi bijna exact 20 jaar na onze eerste ontmoeting zijn geweest, die ik overigens zonder al teveel kans verloor. Daarna kreeg Sergey echter problemen met de Nederlanders en liep schade op tegen onder andere Friso Nijboer en Dimitri Reinderman.

Tijd voor een upset, die Russen moeten er af. Ik heb een paar uur gekeken naar iets speelbaars tegen de Caro Kann. Mijn openingsrepertoir is nogal dubieus en ik wilde toch wel graag mijn tegenstander ervoor laten werken. Dick was als eerste klaar. Het liep voor geen meter, hij stond naar eigen zeggen na een paar zetten al slecht en werd dan ook overlopen. Maar verder waren er toch wel kansjes. Richard verzuimde op het juiste moment e4 te doen met een goed speelbare stelling en Vyacheslav Ikonnikov werd tegen Dmitry Jakovenko met zijn eigen wapens bestreden. In een stelling waarin weinig aan de hand lijkt werd hij gestaag overschoven.

Ondertussen was Richard ook in een belabberd eindspel terechtgekomen en stonden we met 3-0 achter. Ook Friso ging er tegen Peter Leko af, ondanks dat hij met licht voordeel uit de opening leek te zijn gekomen. Leko heeft het maar moeilijk met zijn reputatie en dat beïnvloed zijn spel: “Ik wilde hier …g6 spelen, maar ja, dan denkt iedereen weer dat ik een remiseschuiver ben”, zei hij na afloop! Friso had een zwak pionnetje in het centrum en die vloog eraf toen hij de verkeerde kant op rocheerde.

Manuel (bij 3-0 fluisterde hij me toe dat we alle drie moesten winnen) en ik waren nog over. Manuel had een naar eigen zeggen verloren stelling overleefd. Dat meldde hij achteraf, want we mogen niet met elkaar praten tijdens de partij. Ik had zelf een moeizame opening achter de rug en was al de gehele partij aan het knokken om overeind te blijven. Na 19 zetten had ik ook nog maar een kwartiertje op mijn klok en vanaf de 28e zet nog maar een minuut, maar Dreev, die nog een D mist om met mij een anagram te vormen, ging vanaf mijn 29e zet c4 gelukkig eindelijk de denktank in. Het werd uiteindelijk een toreneindspel dat er remiseachtig uit zag, maar na een zetje of tien slinkt de overgebleven tijd zienderogen. Gelukkig ook bij mijn tegenstander. Ik miste echter twee minuten omdat mijn ogen uit mijn hoofd vielen toen Manuel Ph3 speelde.

Gek, ik was zelf aan zet, maar Ph3 hield me wel even bezig. Vermoedelijk is de stelling daar echter al wel remise en Manuel berustte daar dan ook in. Hoogstwaarschijnlijk stond Manuel daarvoor gewonnen. In plaats van het paard op d3 pakken met de dame lijkt Te3 een mokerslag. Na Dh6 volgt Dd5 en als dan bijvoorbeeld Pc5, dan Pf4+ Kg1 en Txf3. Prachtige varianten rolden eruit. Vanochtend bij het ontbijt konden we dit Manuel pas mededelen, want hij lag al vroeg ziek op bed. Jaja Korobov, je tegenstander was ook nog eens volstrekt niet fit. Na 69 zetjes, honderd keer herhalen en nieuwe pogingen herhalen bood mijn tegenstander ook maar remise aan. Een poging met Ta4 durfde hij toch maar niet aan. Hij ondertekende en beende weeg, een bijzonder sportieve geste, zo zei Dick na afloop :).

Niet ontzettend veel verrassingen, maar individueel blijkt hier en daar toch wat mogelijk. Zo liepen Radjabov en Vachier-Lagrave ook tegen een ongepland halfje aan en waren in de eerste ronde Caruana en Jakovenko ook al de sjaak. Het had ook niet veel gescheeld of Roeland Pruijssers had Baadur jobava opgeknoopt. Voerendaal verloor de eerste ronde ruim en de tweede ronde nipt. Apeldoorn liep de eerste ronde tegen een “whitewash” aan, maar versloeg gisteren het op papier bijna gelijkwaardige Solingen met ruime cijfers. We zijn net begonnen, vandaag wacht ons Fransen, daarover later meer. Ik moet dringend even bijzwemmen in het, overigens ijskoude, zwembad.