De mislukte lap dance
Reeds twee weken nadat we op bijna miraculeuze wijze een gelijkspel uit het vuur hadden gesleept in Amsterdam mochten we aantreden voor de negende en laatste ronde. Het scenario was simpel, niet verliezen, een gelijkspel is eventueel genoeg omdat DSC Delft eerst nog de achterstand aan bordpunten moet wegwerken. Maar om er op te gaan wachten wat de uitslag in Utrecht zou worden is spelen met het lot. Wederom was er de vraag wat we met de opstelling moesten doen. Zukertort was al veilig en voor hen stond er eigenlijk niets op het spel, behalve een geschonden eer. Zouden ze komen met hun sterkste opstelling of toch met een aderlating. Dat laatste bleek gelukkig het geval, maar daar bleef het dan ook bij. Goed beschouwd kwamen ze in een vergelijkbaar sterke opstelling zoals wij die ook hadden.
Om toch te proberen beter te scoren dan de vorige wedstrijd werd ook nu de opstelling aangepast. Henk Eleveld mocht nu aan het eind van de opstelling toekijken hoe bijvoorbeeld Mark Brussen op bord drie zou presteren. Freddie en Marcel op lagere borden dan normaal, en onze rots in de branding dit seizoen, Erik Smit, op een vertrouwde stek. Met dat arsenaal aan schaakkracht moest het dan vandaag gaan gebeuren, de spanning is voelbaar. Na een paar uur spelen is het gevoel niet gunstig gestemd want als je op ELO-rating kijkt zijn de verschillen op de meeste borden niet groot. Maar de partijen moeten daar uitsluitsel over geven.
