“Straatduif” door Theo Mooijman. Column van Schaakvereniging Promotie
Geboeid heb ik zitten kijken naar het verhoor van Michael Cohen door leden van het Congres. Mijn vrouw riep mij toen zij bij het zappen op CNN de live uitzending was tegengekomen.
Ik heb direct mijn werkzaamheden aan de kant gelegd en mij bij de televisie genesteld. De stategie van de Republikeinen bleek te zijn Cohen als een pathologische leugenaar neer te zetten. Iemand die gewoonweg altijd liegt als hem dat uitkomt. “U heeft eerder in een hoorzitting van het congres gelogen, waarom zouden we u nu wel geloven? Senator Jordan leidde de aanvallen in en elke senator na hem gaf een minuutje van zijn of haar eigen ondervraagtijd aan Jordan om Cohen extra af te matten. Enkele Republikeinse senatoren waren gematigd van toon, waarschijnlijk om te kijken of Cohen dan wat minder alert zou zijn. In schaaktermen: er werden enkele stille zetten gedaan dan wel een schijnaanval op de andere zijde van het bord geplaatst.
Cohen gaf geen krimp, ook niet toen de jaloezie kaart werd gespeeld. Hij zou geaast hebben op een post in het Witte huis en heeft, toen hij die niet kreeg, een 180 graden draai gemaakt en zich tegen de President gekeerd, na eerst één van zijn trouwste vazallen te zijn geweest. Cohen bleef uiterst secuur en correct antwoorden en beleed enkele malen zijn spijt. En zo waar: ik kreeg sympathie voor de man en zelfs begrip. In zijn tomeloze eerzucht deed hij alles (liegen, dreigen en zwijggeld betalen) om de President te dienen. Hij legde uit dat er een moment kwam dat dit alles zo tegen de belangen van het volk in druisde, dat hij dat niet meer wilde.
Hij heeft de veroordeling inzake zijn transacties en meineed al binnen en zal enkele jaren in de gevangenis moeten verblijven. Hij wil nu verklaren (wat iedereen overigens al weet, maar graag uit zijn mond hoort) dat de President een niets en niemand ontziend persoon is die alleen zijn eigen belang kent en tot elke prijs wil winnen.
Wij zouden hierdoor bijna de Brexit vergeten. Want het ‘real time theater’ loopt nog steeds. Dit spel lijkt het meest op ‘Risk’. Met zijn allen tegen één, maar ondertussen met een schuin oog kijken of een medestander niet in de rug kan worden aangevallen. Wie heeft er de sterkste zenuwen? Wie durft tot de rand van de afgrond te gaan? Qua spektakel is dit ongeëvenaard. Jammer alleen dat er voor zo veel mensen zo veel van afhangt. Aan beide zijden van de Noordzee en Ierse Zee. Iets wat de Lagerhuisleden zo op het oog niet schijnt te deren.
Zelf heb ik het zekere voor het onzekere genomen en mijn eerstkomend bezoek aan Engeland iets anders ingericht. Wij nemen een boot later om meer afhandeltijd te hebben in Duinkerken (vroeger van huis is geen aantrekkelijke optie) en hebben een overnachting geboekt en betaald in Dover in plaats van direct door te rijden naar de vakantiebestemming. De Engelse commentator Gaby Hinsliff analyseert het Brexit-drama als volgt: De gevestigde orde merkt hoe weinig invloed het nog heeft. De oude maatschappelijke regels zijn niet meer van kracht. “Het is nu als een potje schaken met een straatduif” stelt zij. “Eentje die overal schijt en dan de overwinning uitroept” De duif en de president. Hoe zou het in Nederland zijn? Op 20 maart 2019 krijgen we daar weer een signaal over.
Mag ik vragen wat dit met schaken te maken heeft, afgezien van die verdwaalde straatduif?
Na de verhalen van Koorevaar krijgen we nu weer de politieke overtuigingen van een andere schaker voorgeschoteld.
Ik vind zowel de artikelen van Koorevaar als de columns van Mooijman geweldig. Af en toe een link tussen de echte wereld en het in mijn ogen af en toe toch wel wat beperkte gedoe over alleen schaken (dat gun ik overigens iedereen, en lees ik ook met veel plezier; niets ten nadele van de pure schaakverslagen). En waar leg je dan de grens als je dat al zou willen? Sla het over als je dit soort rubrieken niet op prijs stelt. Ik kies in ieder geval voor de brede blik.
Ik zou het met je eens zijn, als er een link zou zijn. Echter, die link is er helemaal niet.