Schaaksite

Tuurke

Er heerste een melancholisch sfeertje in Apeldoorn afgelopen zaterdag. Niet alleen vochten het eerste en het derde team van Accres Apeldoorn die middag de bittere strijd tegen degradatie, er werd ook afscheid genomen. Het was voor Accres Apeldoorn namelijk de laatste thuiswedstrijd in speellocatie De Ambelt, en dat betekende tevens het afscheid van Ap en Dini. Zij werden voorafgaand aan de wedstrijd in de bloemen gezet omdat ze jarenlang het natje en het droogje verzorgden voor de Apeldoornse schakers. Je kunt als club een bom duiten uitgeven om de sportieve resultaten op peil te houden, je kunt als club helemaal niets als er geen vrijwilligers zijn die bereid zijn hun vrije tijd te besteden aan het welzijn van een stelletje schakers. Het applaus was welverdiend.

Crushing Franky

We zouden zomaar kampioen kunnen worden, afgelopen zaterdag, maar niemand die daar serieus in geloofde. Er waren geen bloemen, de lokale notabelen zaten voetbal te kijken (Spakenburg – IJsselmeervogels stond weer eens op het menu! ) en er heerste ook gewoon nog geen kampioensstemming. We wisten zeker dat LSG en HMC niet allebei punten zouden laten liggen, en dat was wel een vereiste (naast zelf winnen van ESG Dr. Max Euwe natuurlijk) om de titel al in de zevende ronde binnen te slepen.

Eppie ligt er uit!

We mochten weer op een doordeweekse avond op pad. Een woensdag deze keer en wel in hartje Utrecht, alwaar mijn broer in dienst van HSG nog eens vreselijk verdwaalde. Om dat te voorkomen spraken we vroeg af. Ik zou met de trein gaan vanuit mijn werk, Henk zou met de auto vanuit Apeldoorn komen en we zouden elkaar treffen bij parkeergarage Springweg, zo om een uur of zes. Happie eten, bakkie doen en schaken.

Utrecht!

Een jaar geleden, na afloop van de wedstrijd tegen BSG, zaten we in het Indonesisch restaurant vlakbij het station Naarden-Bussum na te genieten van de met enige moeite gewonnen wedstrijd en opeens regende het goed nieuws. Lees het verslag van vorig seizoen er nog maar eens op na. Eén van die fijne berichten was dat onze concurrent in de strijd om de landstitel (Accres Apeldoorn) die dag had verloren van Utrecht. We waren ineens vier punten los!

Zwart of Wit?

Eén ronde van de KNSB-competitie valt dit seizoen samen met een Bundesligaweekend. Laat dat nu net die ronde zijn waarin de twee koplopers in de meesterklasse tegen elkaar moeten spelen. En Passant heeft drie Bundesligaklanten, LSG een. Werk aan de winkel voor Guido, want hoe vangen we dat op?

Laat dat maar aan Guido over. Die weet inmiddels aardig hoe hij aan grootmeesters kan komen die geen Bundesliga spelen en hij bleek ook nog over voldoende overredingskracht te beschikken, want Jan Smeets besloot toch mee te spelen met En Passant tegen de club uit zijn eigen woonplaats. Hoefde hij een keertje niet met openbaar vervoer! Bedankt, Jan!

Ronde 5. En passant – LSG, 6 – 4

Eppie wint na strafschoppen

Het zijn niet mijn favoriete schaakavonden, de doordeweekse, maar je hebt je er maar naar te voegen als je uit loot in de bekercompetitie. Om half acht in Hoorn zijn, dat vereist enige creativiteit. Marchanderen met de werktijden, over de dijk Lelystad-Enkhuizen rijden om files bij Amsterdam te vermijden en een snelle hap in Hoorn nadat we eerst constateerden dat de Chinees voor onbepaalde tijd gesloten is.

Dit deden we overigens in een opperbest humeur, daar kon de lange reis niets aan bederven. En mijn humeur werd nog beter toen iemand van Caïssa-Eenhoorn mij een clubblad uit 1985 liet zien, met daarin een verslag van een wedstrijd Caïssa B1 – En Passant B1 waar ik aan het eerste bord speelde. Ik hield met moeite remise volgens het verslag. Ik kan het me echt niet meer herinneren, die KNSB-jeugdclubcompetitie van dat jaar. Wel toen ik in de C1 en de A1 speelde, want toen deden we mee om de titel!

Leve de man van de SRV

Ik houd niet van te laat komen. Een enkele keer is het me overkomen, maar ik zorg meestal dat ik ruim op tijd ben. Ik heb ook graag dat anderen dat doen. Op de ALV heb ik al eens vergeefs gepleit voor allemaal tegelijk beginnen aan de interne competitie. Naar je werk en naar de kerk ga je toch ook op tijd? Het kwam niet over. Integendeel! Als je het waagt op tijd te beginnen en je zet de klok alvast aan, word je als onsportief gezien. Niet als je je tegenstander op je laat wachten.

Afgelopen zaterdag was ik te laat voor de wedstrijd tegen Utrecht. Ik kwam wat laat op gang, genoot wat langer dan gebruikelijk van de Volkskrant (een ingezonden brief van Henk Slechte!) en was stand-by om vrouwlief eventueel te assisteren bij het opruimen van kerstspullen. Onnodig overigens, want toen ik eens opkeek had ze de kerstboom al naar buiten gesleept. Ik deed ruim op tijd mijn schoenen aan voor vertrek. Het was dan wel geen halfuur van tevoren, maar vijf voor één moest ik kunnen halen.

Mama just killed a man

Voordat de wedstrijd begon leek het erop of Roel van Velzen even een optreden zou geven, maar het bleek Patrick Leunissen te zijn. De wethouder, die was uitgenodigd om Daniel Hausrath in de bloemen te zetten. Hausrath mag zich namelijk sinds kort grootmeester noemen en het was voor het eerst dat een speler van Voerendaal die titel tijdens zijn Voerendalerschap behaalde. Daarna nam Oscar Lemmers het woord, om Thomas Trella en Christian Braun te huldigen. IM’s zijn kennelijk te min voor een wethouder. De beide Duitsers in Limburgse dienst zijn sinds kort Internationaal Meester en zij kregen om die reden de bloemen van hun collega Lemmers.