Albert Vasse vs. Loek van der Hagen, okt 2022 | Foto: Harry Gielen
Afgelopen maandag 6 maart is ons erelid en onze bijzonder gewaardeerde vriend Albert Vasse overleden. Albert leed al enkele tijd aan kanker, maar na een hartaanval afgelopen zaterdag kwam zijn dood toch vrij plotseling.
Lees meer >Gisteren kwam het bericht dat ooit zou komen: onze vriend Frans Konings is er niet meer. Het verloren eindspel wist hij lang in de lucht te houden, maar de uitslag stond vast.
Veel schakers zullen Frans gekend hebben. Soms zoals schakers elkaar “kennen” (speelde de Pirc, jaartje meesterklasse met De Stukkenjagers), maar vaker beter dan dat: Frans was een open boek, praatte met iedereen en kon het ook met iedereen vinden.
Lees meer >
(Foto René Olthof)
Precies weet ik het niet meer, hoe en waar het was dat ik Rob voor het eerst ontmoette.
Vermoedelijk bij het schaakclubje op school dat mijn geschiedenisleraar had opgericht.
En het zal tijdens het schooljaar 1963-1964 geweest zijn, daar in het Caland Lyceum aan de Argonautenweg, op de grens van de Rotterdamse wijken Hillegersberg en Schiebroek. We hebben nooit bij elkaar in de klas gezeten, want Rob deed de HBS en ik het gymnasium. En dat was maar beter ook, want door de besmetting met het schaakvirus zou van opletten tijdens de les nog maar weinig terechtgekomen zijn.
We bleken in dezelfde straat in Hillegersberg te wonen, de Borchsatelaan, waar Rob en zijn moeder inwoonden. Ze waren exotische verschijningen, want in die tijd zag je in Hillegersberg alleen maar mensen met een Aziatisch uiterlijk die in de plaatselijke Chinees ‘Kam Sang’ werkten. Robs Japanse moeder had een betrekking bij het Japanse consulaat. Zijn Duitse vader heeft Rob niet gekend en slechts eenmaal in levende lijve gezien. Daarover later meer.
Lees meer >Op 22 september, is mijn schaakvriend van het eerste uur, Rob Witt, in de ochtend overleden na een kort ziekbed.
Lees meer >
Op 4 april is op 76-jarige leeftijd Coen van der Heijden overleden. Hij was meer dan een halve eeuw lid van BSG en verschillende van zijn clubgenoten hebben hem in artikelen herdacht. Die kunt u via de links hieronder lezen.
In Memoriam: Coen van der Heijden (Rob Disselhoff)
De Tovenaar van de Celebesstraat (Timon Brouwer)
Coen (Jesper de Groote)
(de foto is gemaakt door Lennart Ootes)
Woensdagavond. De computer gaat aan, koptelefoon klaar om het geluid te testen. Skype wordt opgestart en om 19.30 uur wordt er ingebeld. De schaaktraining kan beginnen…
Armin Kohlrausch (foto Hub van de Laar)
Dat is sinds vandaag niet meer het geval. Begin deze week werd ik opgeschrikt door een telefoontje van iemand die ik niet kende maar die mijn telefoonnummer via het internet had weten te vinden. Deze heer, Prof. Dr. Steven van de Par, een Nederlander die werkzaam is op de universiteit van Oldenburg in Duitsland, meldde mij het zeer onverwachte overlijden van de mij zeer bekende en dierbare Armin Kohlrausch. Aan het slot van een conferentie in Stuttgart die ging over zijn specialiteit geluid was Armin tijdens een presentatie die hij gaf, heel onverwacht in elkaar gezakt. Vanuit de zaal snelden mensen toe die geprobeerd hem te reanimeren en ik begreep ook dat een ambulance vrij snel ter plekke was, maar het heeft niet meer mogen baten. Op 68-jarige leeftijd heeft een goede schaakvriend, mijn trouwe schaakstudent, maar vooral een heel aardig en bescheiden mens het leven gelaten, terwijl hij nog volop in het leven stond en boordevol plannen zat. Ik kan het nog steeds niet bevatten…
Armin Kohlrausch was een Duitse hoogleraar, al heel lang wonend en werkend in Nederland. Tegen de tijd dat hij tegen zijn pensioen aanliep, ongeveer anderhalf jaar geleden, had hij besloten zijn vroegere hobby, het schaken, na ruim 40 jaar weer op te pakken. Hij was specialist op het gebied van alles met audio en geluid te maken heeft. Behalve dat hij een deeltijdbaan bij Philips had, werkte hij ook op de Technische Universiteit in Eindhoven. Bovengenoemde Van de Par vertelde mij door de telefoon dat Armin zijn begeleider was tijdens zijn promotie. Later werden beide collega’s bij Philips, en zij zijn altijd in contact gebleven met elkaar. Tijdens de conferentie in Stuttgart hebben zij nog veel van gedachten gewisseld over diverse onderwerpen omdat zij ook nog bezig waren aan het schrijven een paar papers. Steven vertelde dat Kohlrausch nog vol energie zat tijdens die conferentie.
Armin had mij aan het begin van die week nog een fotootje opgestuurd van een schaaktafeltje met als onderschrift: “Groeten uit Stuttgart!” (zie foto links).
Ik heb hem nog vóór de coronacrisis voor het eerst kennis gemaakt met deze bijzonder aimabele en ook heel bescheiden persoonlijkheid. Hij werd lid van de schaakvereniging WLC (Woensel Lichttoren Combinatie) in Eindhoven waar mijn zoontje Tommy bij de senioren speelde. Zo’n beetje één van de eerste partijen die Armin speelde was op het weekendtoernooi in 2019 toen ze tegenover elkaar kwamen te zitten. Hun partij verliep zo:
Lees meer >Filip was mijn eerste trainer. Hij gaf de SGA-jeugd les in zijn huis aan de Weesperzijde. Jeugd was toen t/m 20 jaar en als jongste (15 of 16?) mocht ik meedoen te midden van grootheden als Gert Pieterse, Klaas Landsman, etc. Filip wist ons zo te inspireren met zijn ideeën in de Ben-Oni dat ik het ook ging spelen! Hij legde uit dat het pionneneindspel uit de Spaanse ruilvariant wint.
Lees meer >We raakten bevriend in 1975, allebei nog maar 19 jaar oud en in de jaren die volgden brachten we vele, vele uren samen achter het schaakbord door. Hij was een onverslaanbare tegenstander voor me in eindeloze vluggersessies, een geweldige analysepartner en een gewetensvolle sparring partner in trainingspartijen. Vooral de Benoni en het drierijensysteem waren zijn specialiteiten en in die openingen heb ik veel van hem geleerd.
Hij had een uitstekend inzicht in het spel, maar hij had altijd moeite dat inzicht te vertalen in echte successen, vooral omdat hij maar niet kón geloven dat hij echt een heel goede schaker was. In 1986 kwalificeerde hij zich voor het Nederlands kampioenschap en dat was een hoogtepunt in zijn carrière, maar ik denk dat hij het zelf eerder als een dieptepunt zag, omdat hij er niet verder kwam dan een laatste plaats. Zo jammer dat hij altijd alleen maar de negatieve kanten van zijn resultaten kon zien. Het was nooit goed genoeg, ook als het wel degelijk heel goed was.
Lees meer >
