We worden moe…

Na de fantastische zege op de Grieken, nogmaals mijn excuses, Manuel had gewoon een puike pot gespeeld en de slotstelling wint, dat wil ik graag nog even kwijt. We zijn natuurlijk niet elkaars rivalen, ook al hebben we dezelfde score! We zien een Manuel die vrij aandringend en dwingend zijn tegenstanders van het bord zet, reputatie of geen reputatie en daar word ook ik gelukkig van! En de Kaaieman en Richard. Gelukkig wel, want het toernooi begint ons humeur langzamerhand wel aan te vreten. Dag in dag uit weer stevige tegenstanders, geen koekenbakkers haalde Christov Kleijn mij vanmiddag maar weer eens aan! Daarmee bedoel ik sterke tegenstanders!

Na het succes tegen de Grieken wachtte ons PGMB-Rostov, een tegenstander waar je voor naar Griekenland komt. Tenminste, het bevalt mij prima, dit soort evenementen, soms, als je verliest, krijg je gewoon voor straf een nog sterkere tegenstander. Anderzijds ga je dat na een potje of vier a vijf wel merken, dat je tegenstanders geen koekenbakkers zijn. Mentaal, fysiek, ik weet het niet, maar om wat rust te pakken zou ik soms graag een kilimandjarootje beklimmen of zoiets. We doen het steeds beter tegen die Russen en er zat zelfs een gelijkspelletje in. Hoe ging dat? Nou, Richard kwam al vlot kloterig te staan, terwijl hij juist dacht dat het goed ging. Het zint hem net even niet, die 2600 jongens, maar dat is een combinatie van spelen tegen een prof en dat al een paar keer achter elkaar. Eerder dit jaar had hij nog een hooggerate Spanjaard te grazen, dus een volgende zal niet lang meer duren! Dick ging er ook af, 2-0! Beide waren de apotheose tegen de Grieken een beetje vergeten. Van een zee van euforie naar een beetje depri bui kan dus binnen een dag. Ik begrijp er overigens alles van, overkomt mij ook regelmatig, zie mijn eerste verslag, halverwege mijn partij tegen een zestigjarige hardop boerende man!

Toen mijn eigen partij, tegen Sanan Sjugirov, met zwart wiens naam ik mij alleen herinnerde omdat hij op zeer jeugdige leeftijd Loek van Wely eens had verslagen. En dan zwart, tegen zo’n ventje. Je weet dat iedere mindere zet tot bijvoorbeeld mat in 13 kan leiden en daar komt dat er totale doorheen zitten dan ook vandaan. Toch ging het niet onaardig. Het werd immers een heuse partij, niet eruit geplugd, ik had hem denk ik verrast met mijn 3…b6 en vervolgens hadden we beide ons eigen initiatief, hij op de koningsvleugel, ik op de damevleugel. Na een zetje of 30 had ik het voor mekaar, ik ging niet mat, torens eraf, alleen nog voorkomen dat hij niet op de damevleugel binnen kon komen en dat lukte. Hoe het paardeneindspel zou staan als hij dames geruild had? Ik denk prima voor mij, maar het leek erop dat we het beiden niet uitgerekend kregen. Hij had niet heel veel tijd meer en herhaalde de zetten, ik kon geloof ik niet anders dan volgen, remise dus, bepaald niet slecht en Richard plaatste mij mijn stoel weer in en haalde zelf de wedstrijdleider. Sanan vond het allang best, baalde nog een beetje, maar drukte de arbiter op het hart dat het toch echt remise was, voor we naar een andere kamer moesten om de hele pot na te spelen.

Achter dus, en ruim ook, 2,5-0,5, maar de strijd was niet gestreden. Manuel was de d-lijn aan het overnemen, daar had zijn tegenstander nogal wat overkill, maar Friso was zijn belabberde opening vergeten en legde het ene broertje Zhigalko het vuur na aan de schenen. Slava ging remise maken en zo geschiedde ook. Friso verloor, maar na afloop, en Slava bevestigde dat, een doorslaggevende getuige wat mij betreft, bleek dat hij gewonnen had gestaan. Friso dacht zelfs dat Zhigalko aan opgeven zat te denken. Helaas! Bij 4-1, net daarna, kwam ik een hoofdschuddende Baadur Jobava tegen. Hij had een rondje vrij gekregen omdat die simpele Nederlanders toch wel makkelijk te verslaan zouden zijn en ook voor Baadur wachten nog stevige uitdagingen. Hij kwam net bij de partij van zijn teamgenoot Sergei Azarov vandaan lopen en trof daar een puinzooi aan. Manuel had een stuk verorberd, wel wat compensatie tegen, maar die liet zich dat lekker niet meer ontnemen. Getalenteerd baasje, die Manuel, ik hoop oprecht dat hij nog minstens 20 jaar mijn teamgenoot blijft want het is een en al genieten geblazen!

In de avond gingen we biljarten, ontzettend leuk natuurlijk. Ik heb zo’n ding in het klein bij mij thuis staan, maar hier in Rhodos staat een wedstrijdbiljart. Richard maakte een stuk of vijf caramboles bij de warming up, maar met Dick erbij en tien over rood ging het mij opeens veel beter. Ik ben goed in rood, vandaag had ik ook mijn Poolse polo aan en maakte aardig wat ballen. De wedstrijd werd uiteindelijk gestaakt vanwege een combinatie van extreme hitte en toekijkende grieken met keu die aan het wachten waren wanneer wij zouden stoppen. De indeling was veel interessanter, uit tegen Amay, de nummer twaalf van de startlijst, met vele Hollanders, geen grootmeesters, maar wel bijna allemaal meesters. Moeilijk moeilijk moeilijk, was mijn overtuiging, maar Friso, die dit toernooi op jacht was naar een scalp, was vrij overtuigd van zijn eigen op handen zijnde overwinning. Mooi, een stukje van de oude Friso terug, die zelfverzekerdheid ken ik maar al te goed. Ik weet nog heel goed hoe hij begin jaren 90 tegen Ivan Sokolov in Wijk aan Zee zijn grootmeesternorm pakte. Vastberaden, als hij dat heeft, dan is niemand veilig. Zaragatski zeker niet, kansloos, meer dan een uur en een toren voor een paard kwijt, terwijl Friso nog geen drie minuten had nagedacht.

Dit punt zag iedereen al redelijk snel aankomen, maar mijn eigen brouwsel was minder voorspellend. Op minstens drie momenten was ik overtuigd te gaan winnen, maar even zovele keren werd ik bruut ontwaakt door een zet die ik volstrekt gemist had. En dan die tijd, na 24 zetten had ik nog een minuut en de stelling was voor mij veel te gecompliceerd. Mijn aanval sloeg niet door en ik had een loper geofferd. Compensatie? Mogelijkheden? Ja, allebei wel, maar ik had dat nooit gered met die tijd, mijn tegenstander had nog meer dan een half uur. Maar toen, die blunder, …g6, ik zag het feitelijk meteen, het was meteen uit! Dh2! Matthew had natuurlijk even de tijd nodig om bij te komen en in die tijd zag ik ook meteen dat er zelfs niet iets als een schwindle in zat, meteen volkomen uit! Hard! 2-0! Het werd zelfs 3-0 door een ook al niet al te rechtlijnige overwinning van Manuel op Twan Burg.

Twan had een stuk geofferd wat Manuel niet leek te hebben zien aankomen. Het leek ook echt voordelig voor Twan, maar Manuel moet je nu eenmaal meer dan eens verslaan en dat lukte Twan niet. 3-0, met een moeilijke stelling voor Slava, maar Dick stond nagenoeg gewonnen tegen Christov Kleijn. Zou het dan toch een tweepointer worden? Helaas! Richard blunderde naar eigen zeggen meteen na mijn overwinning. Hij klopte mij op de schouder, deed meteen een zet en dat bleek een blunder en ook Dick ging alsnog de bietenbrug op. Helaas, goed gespeeld, lekker voorbereid met Friso, puike stelling, toch verloren. Twee keer op rij verliezen is niet leuk, maar toch, hier kom je een stuk sterker uit! Het zijn harde lessen die uiteindelijk zullen lonen!

Slava kon het uiteindelijk ook niet bolwerken tegen Benjamin Bok, die uiterst precies speelde en zijn verworven voordeel in het eindspel niet uit handen gaf: 3-3! Jammer jammer jammer, maar niet getreurd. Morgen mogen we tegen Zweden, Manuel kan een GM-norm maken, ik helaas niet meer, 2 gm’s is te weinig. Ik vind ook eerlijk gezegd alles best, zit er ook doorheen, als Maan slaagt, is mijn dag geslaagd morgen! Slava is er dan al niet meer bij, dat wisten we tevoren. Zijn visum loopt af en te Rusland zal hij een nieuwe aan moeten vragen. Vertrekt hij niet, dan is hij hier illegaal en daar kunnen wij Schengenjongens knap moeilijk over doen. Maar hij heeft ons mooi gelanceerd, onze indelingen hebben er niet onder te lijden gehad en daar gaat het toch ook wel een beetje om. Nu eens kijken of het lukt om die achterstand ongedaan te maken!

Alleen geregistreerde gebruikers kunnen een reactie achterlaten.