Recensie: Endgame Training Rook & Minor Pieces vs Rook & Minor Pieces – Karsten Müller
Er is in Hamburg een schaker, grootmeester met een academische titel nog wel, met een niet aflatend energieniveau die zoveel online schaakcontent produceert dat ze bij Chessbase wellicht steeds meer geheugenruimte zullen moeten inkopen om te zorgen dat de zaak niet vastloopt. Ook onderhoudt hij een niet aflatende stroom aan boeken, die vermoedelijk velen verbaasd zal doen staan om de hoeveelheid pennenvruchten die van zijn hand verschijnen. Ik vermoed dat hij heel wat fans heeft onder zijn publiek die graag op de hoogte willen blijven van zijn werk. Want dat is ook zijn kracht: hij schrijft voor het grote publiek, bestaande uit leergierige clubschakers die graag hun spel willen verbeteren.
De wijze waarop de grootmeester zijn “leerstof” aanbiedt is meestal kort maar krachtig, weinig omhaal van woorden en meestal ook geen overdaad aan varianten waardoor mensen afhaken. En als auteur is dat het laatste wat je wilt. Ook verlangt Karsten Müller, want over hém hebben we het in deze rubriek, een actieve houding van zijn lezers. Hij biedt veel opgaven aan en ook bij zijn instructievoorbeelden staan QR-codes afgedrukt die heel eenvoudig een directe link naar het voorbeeld in Chessbase geeft.
Op 24 maart 2024 besprak ik maar liefst drie boeken van Müller en ondertussen zijn er nog andere boeken van hem verschenen. En wat me was opgevallen, was dat Müller altijd zo verstandig was om niet een pgn met al zijn commentaar en analyses via die QR-code aan te bieden, maar beperkte hij zich (tenminste in de boeken die ik gezien heb) slechts tot de “kale partijzetten”. Waarom verstandig? De belangrijkste reden voor een schaaktrainer (want dat predicaat mag je Müller wel opspelden), dat hij zo zijn werk zomaar weggeeft. Dat is tegenwoordig één van de problemen op het internet. Als iemand het boek koopt en zo ijverig is om daar een pgn-bestand van samen te stellen, dan kan dat door één mail in heel wat mailboxen terecht komen. Gratis en voor niets! Ik heb dat persoonlijk ooit meegemaakt toen ik zo onverstandig was om na afloop van een training pdf- en pgn-bestanden mee te sturen. Daar kun je dan copyright onder zetten, maar mensen gaan – soms zelfs te goedertrouw – daarmee aan de haal en met één druk op de knop komt dat dan bij meer schakers terecht dan mij lief was. Mensen beseffen niet hoeveel arbeid erin zit om leer- en oefenstof rondom een thema uit te werken. Het was zelfs zo erg dat, toen ik een keer werd uitgenodigd om in België een workshop te geven en ik wat oefenstof uitdeelde, een aantal van de aanwezigen doodleuk zeiden, dat ze deze bladen al kenden! Ik kon dus niet mijn eigen materiaal meer presenteren en moest gaan improviseren…
Terug naar het boek. Wie schetst mijn verbazing toen ik voor de grap toch maar even met een QR-code een bestaand voorbeeld tevoorschijn toverde. En ineens zag ik een link tevoorschijn komen van een partij, maar ditmaal met alle aantekeningen en analyses van Karsten op de zogenaamde “share.chessbase.com”-webpage (zie screenshot rechts). Het was dan niet in het Engels maar mijn Duits is (meer dan) voldoende om dit allemaal te kunnen lezen. Ik hoop niet dat ik met deze opmerkingen nu “slapende honden heb wakker gemaakt…”
Lees meer >
Wekelijks publiceren we de schaakrubrieken van Dimitri Reinderman voor HDC Media, Henk Prins voor het Reformatorisch Dagblad, Nick Maatman voor Dagblad van het Noorden / Leeuwarder Courant en Hans Ree in de Groene Amsterdammer.
Het klinkt misschien een beetje gek, maar het is waar. Een paar weken geleden heb ik niet één, maar twee podcasts gelanceerd! In dit stukje vertel ik je waar ze over gaan en welke afleveringen er tot nu toe zijn geplaatst. De podcasts zijn in het Engels, maar omdat vele lezers mij zullen kennen dacht ik: ik deel het ook hier even.
