Een reis van ruim 12 uur in de storm

Op zondag moeten spelen in de (2e) Bundesliga is niet echt iets waar ik me op verheug. Zaterdagavond heen, dan zondag zwart (mijn laatste vijf partijen tenminste) tegen 23laag, moeten winnen om het financieel interessant te maken (dat lukt de laatste twee seizoenen goed gelukkig), en dan weer terug, met auto en trein of alleen met de trein, thuiskomst meestal halverwege de avond. Het is werk, ik haat het niet of zo, maar als geld geen rol zou spelen zou ik mijn weekend op een andere manier doorbrengen.

Dit weekend had ik weer zo’n routineklusje. De heenreis ging goed, en ik was net op tijd in het hotel om de ploegenachtervolging op de Duitse tv te zien (hoera voor de vallende Friesinger!). Ook zondag was het business as usual, ik won in 35 zetten van een speler met 2329. Maar toch zou deze zondag afwijken van de gebruikelijke routine…

Ik had erop gerekend met Loek mee te kunnen rijden, maar helaas, die won in precies 1 uur van N.O. en ging toen snel weg. Jan was ook al vertrokken, Erik was er nog en wij werden door de teamleider naar Keulen Centraal gebracht, waar we kwart voor vier arriveerden. Erik had een weekendretour via Venlo geboekt, en nam vrij snel een trein. Ik had geen zin om vier keer over te moeten stappen en op twintig kleine Duitse stations te moeten stoppen, dus ik kocht een kaartje voor de ICE die 17.46 zou vertrekken en 20.25 zou aankomen (achteraf gezien had ik beter met Erik kunnen meereizen, want hij reed voor de storm uit…) Ik ging vervolgens even naar een internetcafé, toen wat eten bij de Subway (eentje met banken en grote kussens!) en om half zes was ik weer op het station.

Oei, veel mensen in de centrale hal, omhoog starend naar het bord met vertrektijden. Ik deed met ze mee. Ai, bij bijna alle treinen staat “verspätung” en geen kleintjes ook: 60 minuten, 100 minuten, zelfs 180 minuten werd gemeld. De mijne werd op 80 minuten vertraging ingeschat. Kut. Ik liep wat rond, hoopte een trein naar Düsseldorf te ontmoeten, en ondertussen werd mijn trein van vertraagd naar uitgevallen gewisseld. Slechte wissel wat mij betreft. Ik ging toen maar in de rij voor de informatiebalie staan, en drie kwartier later was ik daar aan de beurt, eventjes. “I want to go to Amsterdam, is that possible?” “No, not possible, no trains going there today.” Nou moe. Dan maar weer naar het internetcafé.

Eerst nu.nl checken. Zware storm, doden in Frankrijk, schade in Limburg, maar niets eens “Reizigers gestrand in Keulen!” Ik voelde me miskend. Goed, booking.com dan, zoeken naar een hotel in Keulen voor vannacht. Rangschikken op prijs… hm, vanaf 51 euro. Düsseldorf dan? Ah, vanaf 29 euro, da’s beter. Plan: in Düsseldorf geraken, internetcafé in, hotel boeken, morgen vroege trein nemen.

Terug in het station bleken er nog steeds geen treinen te rijden naar Düsseldorf, maar wel werd er iets omgeroepen over bussen die erheen zouden gaan. Na enig zoeken kwam ik inderdaad terecht in een mensenmassa met dezelfde doel als ik. Nadat ik een kwartier gewacht had kwamen er twee bussen, en ik stond in een plek in de rij die normaal gesproken me wel de bus in zou brengen. Helaas, men drong van rechts naar binnen, terwijl ik links stond. Eindelijk stond ik bijna vooraan, nog maar drie mensen voor me… “Noch drie Leute dürfen einsteigen.” Ja, ik was de eerste die niet erin mocht. Maar bij de andere bus gingen nu ook de deuren open. Ren ren, dring dring, en nu stonden er tenminste twee mensen voor me toen de bus vol werd verklaard. “Over een half uur komt er weer een bus.” Nog een kans om net niet erin te mogen!

Na een kwartiertje wachten bedacht ik dat ik beter kon gaan kijken of er al nieuwe ontwikkelingen waren met de treinen. En inderdaad: de gecancelde trein van 19.17 stond weer op het programma, ongeveer 80 minuten vertraging. Het was inmiddels half negen (en 19:17 + 80 min = 20.37) dus snel naar het perron. Waar geen aanwijzingen te vinden waren van westwaartse treinen, behalve dan de flarden Nederlands die ik opving, maar ik vond twee conducteurs die zo aardig waren voor mini-informatiebalie te fungeren en die meldden dat er echt een trein naar Nederland zou rijden en dat ik me op het goede perron bevond.

Ik vond ook een medeslachtoffer, een Duits meisje dat naar Tilburg moest, waar ze studeert. Het duurde even voordat ik begreep wat. “I study circus”, zei ze. Ik dacht even na. “Sorry?” “Circus”. Wat zou ze kunnen bedoelen? “What’s the word in German?” “Also circus.” Pas toen ze het verder uitlegde begreep ik dat ze echt circus zei en dat ook bedoelde. Acrobatiek was haar specialiteit en ze hoopt haar bachelor te halen. Leuk! En weer iets geleerd. Maar goed, zij zou in Arnhem (of Utrecht) nog de trein naar Tilburg moeten nemen, en zelfs al zou er een trein naar Nederland gaan, de kans dat ze de laatste trein zou missen was groot. Zij ging dus maar terug naar haar ouders in Bonn.

De trein richting Nederland ging uiteindelijk wel, maar eindigde om elf uur in Oberhausen. Bussen zouden ons daar verder brengen. Zo’n driehonderd man waren daar aan het wachten en hopen, maar pas om twaalf uur werd de belofte vervuld. Wel comfortabele bussen trouwens, van een storm was binnen niets te merken. Na tussenstops in Arnhem en Utrecht arriveerde ik uiteindelijk half vier bij Amsterdam Centraal en kwart voor vier thuis. Geen prettige ervaring natuurlijk, maar verliezen (of zelfs remise) was erger geweest….