EK Aix-Les-Bains: het eindspel
Aan het eind van mijn vorige verslag had ik twee partijen achter elkaar verloren, en het kwam dus goed uit dat er na de zevende ronde een rustdag was. Een rustdag is, zo suggereert de naam, een dag waarop uitgerust kan worden, en zodoende huurde ik bij de haven een mountainbike om naar de andere kant van het meer te fietsen om daar de col du chat te bedwingen. Als enige schaker geloof ik, wat ik niet begreep: je bent bij een berg en dan ga je er niet op proberen te fietsen? Waar zijn bergen anders voor bedoeld? Of nouja, dat dacht ik van tevoren, tijdens het klimmen kreeg ik meer begrip voor de minder sportieve vakgenoten, en ik kreeg het nauwelijks voor elkaar om meer dan honderd meter zonder stop te rijden. Misschien had ik ook beter een racefiets in plaats van een bergfiets kunnen huren. Maar de top haalde ik! Zonder fotobewijs, dat wel. Maar nadat ik eerst nog langs een andere stad was gefietst maakte terug in Aix-Les-Bains een toevallig passerende schaaksitemedewerkster een foto: