Serendipiteit. Het is een woord, een begrip, voor een vondst waar je niet naar op zoek was maar waar je toevalligerwijs op stuit. En zo kwam ik in de wondere wereld van het correspondentieschaak terecht toen ik op zoek was naar Gert Timmerman, de succesvolle correspondentieschaker van rond de eeuwwisseling. Ik scheef daarover in ‘Morituri te salutant’.
Maar er was meer dat die zoektocht en de daaruit voortvloeiende gesprekken en ontmoetingen met Gert opleverden. Nog afgezien van zijn toetreding tot onze club en ons eerste team. We haalden herinneringen op, hadden het daarbij over onze mysterieuze teamgenoot bij Volmac II, over zijn verdwijning na de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 en we deelden onze vermoedens. Evgeny Skoblikov, om hem ging het. Voor verder onderzoek gaf Gert me de complete serie afleveringen van het fameuze clubblad van Volmac Rotterdam, Volmachess.
Over Skoblikov ben ik al lezend niet veel te weten gekomen, maar wel over mijn eigen schaakverleden waarvan ik sommige episodes en voorvallen compleet vergeten was.
Zo nu en dan schreef ik voor het clubblad. En wat ik nu teruglees, vervult me met enige jaloezie jegens de ‘ik’ die ik toen was. De ambitie, de wil om te schitteren, won het toen nog van de angst om te verliezen. Het is eigenlijk metaforisch voor de jeugdige overmoed die door opgedane wijsheid het veld ruimt om uiteindelijk te verworden tot de behoudzucht van de ouderdom. Vorig seizoen speelde ik voor de externe zes maal remise en in het nieuwe seizoen ben ik ook alweer met twee remises gestart. Ik bedoel maar.
Laten we teruggaan in de tijd. Het is 1987, ik neem deel aan het Volmac Open Kampioenschap en ik schrijf over een belevenis, een woeste partij, standaard voor veel van mijn partijen uit die tijd. De acteurs die in het stukje figureren, Velimir Tudjman, RAG de Graaff en Roy Dieks, ze zijn er niet meer. Het lezen van die namen stemt weemoedig. Zo lang geleden alweer, maar toch ook zo dichtbij.
Genoeg gemijmerd. Dan nu dat stukje. Het commentaar bij de partij met Velimir Tudjman heb ik ongemoeid gelaten, ook al zag ik dat de engines veel van mijn annotaties als onjuist of onzuiver beoordeelden, waardoor mijn stelligheid van toen als nogal pedant kan overkomen. Zelfverzekerdheid, onwrikbaar geloof, gaan vaak samen met onwetendheid. Bij deze, beste lezer, krijgt u de excuses van mijn veel jongere onbezonnen ik. Die, en dat moet ik toegeven, toch ook nog ergens in me huist.
Lees meer >
Afgelopen week Frankrijk – Gibraltar gezien (het gaat in dit geval om mannenvoetbal😊)? Was dat leuk? Voor iemand? Ik zag de uitslag (14-0, oftewel iedere 6½ minuut een doelpunt) en schudde het moede hoofd. Ik bedoel, wat heeft het voor zin om zo’n wedstrijd te organiseren? Lees de hele column in 
