Geboeid heb ik zitten kijken naar het verhoor van Michael Cohen door leden van het Congres. Mijn vrouw riep mij toen zij bij het zappen op CNN de live uitzending was tegengekomen.
Ik heb direct mijn werkzaamheden aan de kant gelegd en mij bij de televisie genesteld. De stategie van de Republikeinen bleek te zijn Cohen als een pathologische leugenaar neer te zetten. Iemand die gewoonweg altijd liegt als hem dat uitkomt. “U heeft eerder in een hoorzitting van het congres gelogen, waarom zouden we u nu wel geloven? Senator Jordan leidde de aanvallen in en elke senator na hem gaf een minuutje van zijn of haar eigen ondervraagtijd aan Jordan om Cohen extra af te matten. Enkele Republikeinse senatoren waren gematigd van toon, waarschijnlijk om te kijken of Cohen dan wat minder alert zou zijn. In schaaktermen: er werden enkele stille zetten gedaan dan wel een schijnaanval op de andere zijde van het bord geplaatst.
Cohen gaf geen krimp, ook niet toen de jaloezie kaart werd gespeeld. Hij zou geaast hebben op een post in het Witte huis en heeft, toen hij die niet kreeg, een 180 graden draai gemaakt en zich tegen de President gekeerd, na eerst één van zijn trouwste vazallen te zijn geweest. Cohen bleef uiterst secuur en correct antwoorden en beleed enkele malen zijn spijt. En zo waar: ik kreeg sympathie voor de man en zelfs begrip. In zijn tomeloze eerzucht deed hij alles (liegen, dreigen en zwijggeld betalen) om de President te dienen. Hij legde uit dat er een moment kwam dat dit alles zo tegen de belangen van het volk in druisde, dat hij dat niet meer wilde.
Hij heeft de veroordeling inzake zijn transacties en meineed al binnen en zal enkele jaren in de gevangenis moeten verblijven. Hij wil nu verklaren (wat iedereen overigens al weet, maar graag uit zijn mond hoort) dat de President een niets en niemand ontziend persoon is die alleen zijn eigen belang kent en tot elke prijs wil winnen.
Lees meer >
In een opwelling van groot optimisme heb ik wel eens gedacht dat de KNSB-competitie een belangrijk publicitair uithangbord van de Nederlandse schaakwereld zou kunnen zijn. Met wedstrijden op goed toegankelijke, aantrekkelijke locaties, live partijen op de lokale websites, raadsleden en andere VIP’s als regelmatige bezoekers, pers en publiek die zich vergapen aan de partijen van de regionale topspelers, parallelle evenementen voor de schooljeugd en zo meer. Een soort Tatachess-sfeer,
